مدح امام حسن مجتبی علیه‌السلام
خـاک را به آسـمـان، می‌کـند بـدل حسن روزگـار تـلـخ را، می‌کـنـد عـسـل حسن تا ابد هرآنچه حُسن، جزئی از محیط اوست جمع مفـردات حُسن، بوده از ازل حسن هر حـوالـه‌ای که شد، خـیر در بـساط ما روی گوشه ای از آن، حک شده من الحسن شوق در لباس روح، روح در مسیر وصل وصل در سریر عشق، عشق در عمل حسن نجـل شیر کردگـار، نخـلی از ابـوتـراب عرش را گرفته است، تنگ در بغل حسن او به هر که می‌رسد، ذوب می‌شود در او آنـقـدر که مـرتـضی، می‌شود ابالحـسـن لافـتـی اگـر که داشـت مـاجـرای دومـی بـاز مـی‌رسـیـد بـر فـاتـح جــمـل حـسـن جنگ گر گرفته از، مختصرترین رجز مخـتصرترین رجـز، نـعـرۀ انـا الحـسن در تـمام عـالـمـیـن، بر حـسین و زینـبـین کیست او که حجّت است؟حضرت اجل حسن |